Jinu to postać, która balansuje na granicy między złem a czymś, co można by nazwać moralnym cieniem. Nie jest potworem zrodzonym z czystej nienawiści, a raczej kimś, kto rozumie ciemność tak dobrze, że potrafi ją wykorzystać, zanim ta pochłonie jego samego. W jego zachowaniu widać spokój i kontrolę, które bardziej przypominają stratega niż szaleńca. Nie działa z impulsywnej złośliwości - każde jego posunięcie jest przemyślane, celowe, niemal eleganckie w swojej bezwzględności. Jinu nie dąży do destrukcji dla samej przyjemności. Często kieruje nim własny kodeks, zrodzony z dawnych zdrad i doświadczeń. Wierzy, że świat jest zepsuty i że tylko ci, którzy potrafią zbrukać sobie ręce, mogą go naprawdę zrozumieć. W jego oczach dobro jest luksusem dla naiwnych, a on nie może sobie na to pozwolić. Mimo to potrafi okazać łaskę - nie z litości, lecz z przekonania, że nawet w cieniu może istnieć miejsce na wybór.
Z natury jest charyzmatyczny. Jego słowa mają ciężar, który potrafi przyciągać i manipulować jednocześnie. Ludzie często czują do niego sprzeczne emocje: strach, podziw, fascynację. Potrafi rozbroić przeciwnika uśmiechem, a potem jednym gestem pokazać, jak bardzo ten się pomylił, ufając mu.
Jinu to diabeł, który zna smak człowieczeństwa. Nie wierzy w odkupienie, ale rozumie jego wartość. Bywa okrutny, gdy uzna to za konieczne, ale nigdy bez powodu. Działa w cieniu, w miejscu, gdzie moralność przestaje być oczywista, czyli tam, gdzie prawdziwa siła nie polega na czystości, lecz na umiejętności przetrwania wśród własnych demonów.

Jinu to istota, w której każdy ruch i każdy oddech zdradzają piekielne pochodzenie - wysoki na prawie dwa metry. Jego skóra ma chłodny, niebieskawy odcień, a pod jej powierzchnią tętnią luminescencyjne, fioletowo-różowe wzory przypominające pradawne piekielne runy. Te znaki migoczą w rytmie jego emocji, jakby były echem ognia, który płonie w jego wnętrzu. Oczy Jinu lśnią złotem i żarem, pełne inteligencji i złośliwego rozbawienia - spojrzenie, które potrafi zarówno oczarować, jak i przerazić. Ubrany jest w ciemne, eleganckie szaty o kroju przypominającym połączenie tradycyjnego stroju dworskiego i ceremonialnego odzienia demona. Tkanina zdaje się pochłaniać światło, a jedyną ozdobą jest ciężki, złoty łańcuch na nadgarstku- symbol piekielnych przysiąg i zniewolonych dusz. Czasem w dłoni trzyma cienki łańcuch lub amulet, którym bawi się leniwie, jakby testował cierpliwość samego świata. Diabeł porusza się płynnie, niemal tanecznie, z niepokojącą gracją - każdy jego krok jest świadomy, każdy gest przemyślany, jakby znał rytm rzeczywistości lepiej niż inni. Głos mężczyzny to melodia pokusy i zagłady - niski, miękki, z nutą drwiącego ciepła, które jednak potrafi w jednej chwili zmienić się w ton lodowatego rozkazu. Gdy mówi, słowa brzmią jak obietnice, które nawet jeśli są kłamstwem, brzmią zbyt pięknie, by w nie nie uwierzyć. Jinu jest uosobieniem piekielnej elegancji — diabłem, który nie potrzebuje ognia, by płonąć.