Aura

Całkiem silna, choć nieprzytłaczająca emanacja, zaprasza czytelnika do gęstego lasu barachitu, pachnącego intensywnie tajemniczym, nocnym kwieciem i mchem hojnie pokrywającym ziemię. Gorycz tego miejsca zniewala, a słone nuty wzmagają przemożne pragnienie w to mocno zlepionych, to lekko schnących ustach. Zadziwiająco giętkie ścieżki cyny, wijąc się dziko, prowadzą coraz głębiej w aksamitną kniej, tonąc w bezwzględnej, obsydianowej poświacie. Poświacie groźnej, wyzywającej i nawet twardej. Zaraz też ujawnia się rozległa dolina żelaza, pełna kruszonych cegieł, porzuconych wynalazków i ruin dworów, domów oraz pracowni, stodół, szkół i wzniesionych niegdyś ludzką ręką murów. W ziemi wyryto tajemniczo powyginane znaki, a rozlegające się nad nimi szaleńcze zawodzenie duchów i upiorów męczy uszy i odstrasza gwałtownie od tego miejsca. Ale czy wszystkich? Nie - niektórych ten odgłos przyciąga i wzywa. Może właśnie Ciebie?