Felippe przede wszystkim ceni sobie w życiu wolność i niezależność. Uwielbia towarzystwo innych ludzi, ale nie ma nic przeciwko spędzaniu czasu samotnie, gdyż jest indywidualistą.. Ciekawią go wszelkie ludzkie zachowania, szczególnie wtedy, gdy badany obiekt jest w stanie upojenia alkoholowego. Sam również nie stroni od alkoholu, ale nie ma on na niego wielkiego wpływu z powodu wrodzonej odporności i wieloletnich ćwiczeń. Poza tym lubi pracować w grupie, ale nie jest typem przywódcy. Nie znaczy to jednak, że lubi ściśle wypełniać wszystkie rozkazy - woli kiedy, w działaniach ma swobodę. Kiedy jest sam uwielbia przyjmować formę małego wróbelka i godzinami latać bez celu, może tylko po to, by poczuć wiatr w piórkach. Oprócz tego czyta całkiem sporo na najróżniejsze tematy, chociaż nie posiada na własność żadnej książki. W ogóle nie wiele rzeczy ma ze sobą, co tłumaczy swoim podróżniczym stylem życia. Rzadko zatrzymuje się na dłużej w jednym miejscu i mimo tego, że wszystkie istoty, jakie napotka nazywa swoimi przyjaciółmi, to rzadko się z nimi widuje, a prawie nigdy celowo. Jego największą wadą jest to, że potrafi w sobie rozkochać praktycznie każdego, a potem bez większych wyrzutów sumienia zwyczajnie go porzucić. Jego lekkoduszność jest więc zarazem zaletą i wadą. Mimo to, nie potrafi zrezygnować z wolności i nie zgadza się na jakiekolwiek ograniczenia. Jego ulubionym warzywem jest bakłażan.

Felippe jest wysokim, smukłym  młodzieńcem o ładnie wyrzeźbionym, lecz niezbyt muskularnym ciele i dość jasnej karnacji. Jego ciemne, prawie czarne włosy, są luźno związane, a wolne kosmyki swobodnie opadają na ramiona. Ma ciemne brwi, a jego gęste rzęsy przysłaniają  jasnobłękitne oczy. Swoich rozmówców hipnotyzuje swoim przenikliwym spojrzeniem. Mimo to jego ogólny wygląd i nastawienie budzą pozytywne odczucia. Spokojnie można powiedzieć, że jest piękny. Porusza się z gracją, ale nie jest przesadnie sztywny - wręcz przeciwnie, często wykonuje skoczne lub taneczne ruchy, nie tylko, kiedy chodzi, ale również, kiedy z kimś żywo rozmawia. Mówi dość szybko i czasem niezrozumiale, najczęściej, kiedy jest czymś zaaferowany, dużo się śmieje i ma rozbudowaną mimikę twarzy. Ubiera się w jedyny zestaw ubrań, który posiada, ale zawsze jest on w nienagannym stanie. Lubi też wszelaką biżuterię, lewe ucho przebite ma w dwóch miejscach, poza tym nosi różnego rodzaju pierścienie, bransoletki i naszyjniki. Nie zdarza mu się być w mało higienicznym stanie, co jest dość zaskakujące mając na względzie jego tryb życia.

Felippe narodził się z dala od siedzib ludzkich, w małej, leśnej chatce zamieszkiwanej przez jego matkę. Nigdy nie poznał swojego ojca, matka również niewiele o nim mówiła. Nie wychowywał się jednak w samotności. Jego przyjaciółmi były zwierzęta i rośliny, dlatego jako dziecko częściej przebywał w swojej formie wróbla niż człowieka. Zresztą jedynym wzorem formy ludzkiej była matka i mimo wielkiej miłości do niej nie chciał się do niej upodabniać. Przez swoją rodzicielkę nie był w ogóle ograniczany, robił, co chciał i często nie wracał do ich domu przez wiele dni. Jedyną konsekwencją, jakiej wtedy doświadczał było smutne i nostalgiczne spojrzenie matki i jej ciche słowa ''Jesteś taki podobny do...'' - nigdy jednak nie kończyła. Z początku Felippe wypytywał do kogo jest tak podobny, lecz nigdy nie dostawał odpowiedzi. Nie było to po jego myśli, więc często irytował się z tego powodu i następnym razem, kiedy opuszczał dom, zwlekał z powrotem. W swoich wojażach zapuszczał się coraz dalej, również do siedzib ludzkich, elfickich i innych. Obserwowanie innych istot rozumnych sprawiało mu wiele radości. Nie mógł jednak porozumieć się z nimi w swojej zwierzęcej formie. Zaczął więc przyglądać się wyglądowi fizycznemu tych, których napotkał na swojej drodze. Zauważał, ze niektórzy z nich są piękni, inni wręcz szkaradni. Zapamiętywał cechy, które mu się w ludziach najbardziej podobały i na tej podstawie stworzył swoją ludzką formę, tak odmienną od wyglądu jego matki. Zaczął zadawać się z przypadkowymi osobami napotkanymi w różnego rodzaju szynkach i karczmach. Przejmował ich mowę, zachowania, mimikę i gestykulację. Te cechy doprowadził do wymiaru lekko wręcz karykaturalnego i zaczął używać ich z wielkim rozmachem.  Okazało się, że ludzie z powodu jego otwartej natury i skłonności do alkoholu bardzo się do niego garnęli. Sam również od nich nie stronił. Z czasem zapomniał o wracaniu do leśnej chatki i matki, która została zupełnie sama. Poczuł się zupełnie wolny i podróżował coraz dalej i częściej. Nigdy nie zostawał długo, ale zawsze żegnany był z życzliwością i zapraszany do powrotu. Uśmiechał się tylko, ale nigdy nic nie obiecywał. Dawało mu to usprawiedliwienie i zapewniało spokój sumienia. Postanowił jednak nie bywać w tych samych miejscach zbyt często. Stał się dobrowolnym tułaczem, bez własnego miejsca na świecie.