Przy pierwszych znajomościach zachowuje dystans do poznanej osoby, lecz potem biorą górę otwartość, humor. Jest bardzo miła, pomocna i kreatywna, wrażliwa, lecz nie lubiąca okazywać swoich uczuć. Ma swoiste huśtawki nastrojów: raz nie może usiedzieć spokojnie na miejscu, chce się bawić, szaleć, rozmawiać ze wszystkimi, innym razem zamyka się w jakimś odludnym miejscu i rozmyśla... Jest dość rozkapryszona i rozpieszczona więc nie lubi czekać na nic, chce mieć wszystko na machnięcie różdżką, stąd też jest uparta i potrafi przekonać prawie każdego do swoich racji, poglądów. Jest typową przedstawicielką płci pięknej- zachowanie, pasje, wygląd. Ale także lubi się uczyć i bardzo dobrze jej to wychodzi.

Natura nimfy także daje o sobie znać, kiedy Cornelia spotyka przystojnego młodzieńca. Uwodzi go, lecz nie zawsze znajduje sobie w ten sposób jakiś niewolników. To dla niej jest zabawa.

Średniego wzrostu (166) szczupła  nimfa, z długimi, kręconymi blond włosami w których niekiedy dostrzec można piękne przebłyski światła, co sprawia wrażenie, że we włosach są zatopione jakby małe, skrzące się diamenciki. Oczy mają odcień ciemnego, zimnego błękitu.  Skóra jest blada, jasna z przebłyskami niebieskiego. Mały, zadarty nosek i pełne usta nadają twarzy dość zimnego, zadziornego i aroganckiego charakteru, jednakże uśmiech zawsze zmienia te pierwsze wyobrażenia. Aby nie zaburzać wyglądu, do swoich bujnych, długich loków dobiera skromną biżuterię, jednakże bez diamentowych kolczyków i pierścionka nie rusza się nigdzie. Ubiera się bardzo dziewczęco- zazwyczaj można ją spotkać w sukienkach, falbankach, koronkach, butach na wysokim obcasie(te ostatnie wtedy kiedy wychodzi dłużej na ląd np wybiera się do jakiegoś miasta). Porusza się z niezwykłą gracją, jej głos jest melodyjny i bardzo piękny- dlatego kocha śpiewać.

Cornelia urodziła się w Jadeitowym  Wybrzeżu. Jej matką była nimfa Arytmea, zaś ojca nigdy nie znała. Dowiedziała się potem, że zginął w nieszczęśliwym pojedynku kilka dni po jej przyjściu na świat. Matka nauczyła ją wszystkiego co sama potrafiła, wszystkiego tego co powinna wiedzieć przykładna nimfa. Dzieciństwo było pełne uciech, zabaw i przebiegało bez żadnych trosk, ponieważ matka skrzętnie je ukrywała przed córką.
Pewnego ranka kiedy Cornelia miała 60 lat zobaczyła na brzegu morza pięknego nieznajomego młodzieńca. Nigdy przedtem nie spotkała się z człowiekiem, więc była niezmiernie ciekawa nowego odkrycia. Podeszła do niego cichutko i przywitała się z nim. Chłopak na początku bardzo się przestraszył, ponieważ było to dla niego zaskoczenie- myślał, że jest tu sam. Jednak kiedy obejrzał się widział jedynie niezwykłej urody dziewczynę. Wtedy Cornelia usiadła obok niego i zaczęła się dopytywać  najpierw o jego rasę, a kiedy powiedział jej o ludziach chciała wiedzieć o nich jeszcze więcej, tak bardzo urzekł ją ten ród.
Spędziła z młodzieńcem cały dzień i wieczór rozmawiając o wszystkich krainach, rasach, pięknych miejscach. Dowiedziała się, że chłopak jest kimś w rodzaju rycerza. Od tamtej pory pozostali najlepszymi przyjaciółmi. Jednak pewnego wieczoru przyszedł do niej i powiedział jej, że musi wyjechać bardzo daleko i nie wie czy kiedykolwiek jeszcze się spotkają. Od tamtego pamiętnego wieczoru Cornelia nigdy już nie spotkała ani nie usłyszała o swoim przyjacielu.
Jednak to właśnie jego opowieści zrodziły w niej chęć podróżowania i odkrywania wszystkiego tego, co słyszała z opowieści. Gdy oznajmiła to matce, ona na początku była bardzo smutna- w końcu to jej jedyna córka i chce ją opuścić. Ale kochała ją tak bardzo, że pogodziła się w końcu z cała tą sprawą i dała jej magiczny naszyjnik, który miał ją chronić od nieszczęść.
Inne nimfy uszyły jej przepiękne suknie i płaszcz na podróż.
Od tej pory Cornelia zaczyna swoją wędrówkę po światach, królestwach.