Awanturnik co się zowie. Porządną rozróbą nie gardzi, pierwszy w szeregu do picia, entuzjastycznie nastawiony do pochędóżki. Wychodzi z założenia, że

lepsze życie krótkie, ale intensywne, z mieczem w ręku niż długie i rozlazłe pierdzenie w wygodny fotel z dłonią zanurzoną w misce z żarciem. I założenie to

konsekwentnie realizuje. Brał udział w potyczkach między rywalizującymi feudałami, dołączył do kilku drużyn najemników, nigdy jednak nie zagrzał długo

miejsca w jednym miejscu i u boku jednej kompanii.

Dba przede wszystkim o własną skórę, rzadko zdobywając się na czysto altruistyczne gesty. Nie można na niego liczyć jako na prawdziwego przyjaciela,

jednakże jest całkiem niezgorszym towarzyszem na codzień.

Wysoki i rosły mężczyzna, solidnie umięśniony i muskularny. Z twarzy całkiem przystojny, o wyrazistych, szlachetnych rysach i mocno zarysowanej

szczęce oraz lekko przygarbionym, aczkolwiek nie do przesady, nosie. Ma ciemnoniebieskie oczy, żywe i rozbiegane, aczkolwiek w chwilach stresu lub

gniewu jego wzrok jest bardziej statyczny, oczy przymrużone, a spojrzenie znacznie bardziej posępne. Ciemnobrązowe włosy sięgają mu nieco powyżej

ramion - zazwyczaj są swobodnie rozpuszczone, czasem jednak dla wygody zawiązuje je w kucyka, lub unieruchamia opaską by grzywka nie zachodziła mu

na oczy. W sprawach zarostu - zazwyczaj zawadiacko, niedokładnie ogolony.

Mimo iż szlacheckiego pochodzenia, na nadmiar pieniędzy nie narzeka i często przejawia się to w jego nadzwyczaj skromnym ubiorze. Ma nieco sztywny

chód, gdyż dużo czasu spędza w siodle, ubrany w kolczugę, nieraz nawet w niej śpi.

Edward nie jest czysto szlacheckiego pochodzenia. Dokładniej mówiąc - jest bękartem. Nie zna swojej matki, ojciec zabrał go od niej od razu po narodzinach
i wychował jak własnego syna. Nie był jednak jego jedynym synem, a jako dziecko z nieprawego łoża, nie miał praktycznie żadnych praw do sukcesji. I nie
dawano mu złudzeń, że jakiekolwiek ma. Przybrana matka nie znosiła go jak morowej zarazy, dwór otaczał zrozumiałą niechęcią. To zadecydowało o
ścieżce życia, jaką miał obrać - w wieku dokładnie osiemnastu lat opuścił rodzinne strony i wyruszył w świat jako najemnik. Ma za sobą już kilka lat
wojaczki i wędrówki, wyrósł więc na człowieka bardzo zaradnego i indywidualistycznego. I wędruje tak do dzisiaj, praktycznie bez wyższego celu, łapiąc się
czego tylko się da, by zabić wszechobecną w życiu nudę. I by przeżyć je jak najintensywniej, a nie jako pasywny, rozlazły grubas.