Nie ma wątpliwości, że nekromanta myśli tylko o sobie. Wszędzie gdzie idzie, musi mieć własny cel, a każdemu, komu pomógł, to pomógł tak naprawdę sobie. Lata spędzone w wieży jeszcze doszlifowały stronienie od ludzi. Już od małego wolał bawić się sam, niż musiałby dzielić swoje fantazje z kimś innym i kłócić się o coś, o co jak uważał, zawsze miał rację. Prędzej dałby zabić swoją żonę, niż dać bandytą parę groszy, chyba, że ta byłaby mu jeszcze w czymś potrzebna. Wszystkie swoje poczynania kalkuluje i myśli gdzie pójść, by bardziej mu się to opłaciło. Oczywiście rzadko chodzi o pieniądze, bo tych jego ożywieńcy narabowali mu tak dużo, by mógł założyć nawet własną wioskę. Teraz będzie mu chodziło bardziej o cenne artefakty, czy spotkanie z ciekawą osobą, która najlepiej też jest nekromantą.

Stary, osiwiały i wychudzony. Tak właśnie najłatwiej można opisać nekromantę, który oddał się dziwnym rytuałom i dawno opuścił cywilizację. Ma 1.85 cm i kościstą twarz. Nieco opadniętą szczękę i o dziwo równe i białe zęby. Siwe, a może białe włosy (chociaż kiedyś miał czarne) zawsze ma ulizane w tył. Na przedramieniu, na prawej ręce ma tatuaż. Przedstawia on Stojącego na dwóch nogach byka, trzymającego widły, którymi akurat przebija centaura. Tatuaż jest wykonany niezwykle starannie. Insernus ma dużo zmarszczek na twarzy i czasami jego lewe ucho zdobią dziwne kolczyki, które zazwyczaj są w postaci jakiś czarnych koralików, sięgających aż do barku. Dodatkowo jego twarz przeraża wielką blizną, która ciągnie się od lewej strony czoła, przez nos, aż do prawej strony policzka. Plecy ma całe w bliznach ciętych, jakby podstawił je wściekłemu niedźwiedziowi. Jego twarz niestety widzą nieliczni, gdyż zazwyczaj przykrywa ją kapturem.

Lało jak nigdy, pioruny co chwilę uderzały w drzewa, a raz nawet w jedno z domostw na wzgórzu. Amirela, trzydziestoletnia wieśniaczka akurat rodziła w małym, obskurnym domu schowanym daleko za centrum, na dzielnicy, do której nie przychodzili kupce, nie opłacało im się to, gdyż ludzie tu nie mieli pieniędzy. Pewna czarodziejka wywróżyła apokalipsę właśnie na dzisiejszy dzień. Koniec zła, dobra, harmonii, chaosu i wszystkiego innego, co tylko istniało. Wszystko wskazywało, że apokalipsa powoli następuje, kiedy malec się rodził, został położony delikatnie na równie brzydkim, co dom łóżku. Wtedy dopiero zaczęło się dziać. Las wokół miasta płonął, tworząc jeszcze czarniejszy, niż pochmurne niebo dym. Nie trzeba było czekać długo, nim ogień przeniósł się na okoliczne domy, w tym dom Amireli. Dziewczyna, która minutę temu stała się matką, wybiegła z domu, mocno trzymając przy sobie płaczące dziecko, którego płci nawet nie zdążyła sprawdzić. Droga, która prowadziła w stronę centrum nie dość, że była długa i strasznie kręta, to cała zadymiona. Wszędzie wokół biegali ludzie, których matka nawet nie poprosiła o pomoc, bo i tak by nie pomogli. Straży nigdzie nie było widać, na ich pomoc też nie mogla liczyć, pewnie dali nogę, albo zajęli się bogaczami, którzy im to wynagrodzą.

10 lat później, Rapsodia.
Apokalipsa została błędnie przepowiedziana, a dziecku Amirelli pomógł jeden ze strażników. Matka z niewidomych przyczyn albo zginęła, albo zaginęła. Przekazała tylko strażnikowi jak nazwać jej syna, bo płeć sprawdziła w ostatniej chwili. Ostatecznie dziecko trafiło do Rapsodii, dokładniej do jednego z domów dla sierot. Dzieciństwo przebiegło mu spokojnie. Zawsze wolał bawić się sam niż z innymi. Często płakał, lecz tylko, gdy był sam. Marzył o znalezieniu matki, przytuleniu się do niej. Nigdy do tego nie doszło. Nastolatek często rozmawiał z jednym z magów, który przychodził do sierocińca. Po latach namowy mag zgodził się nauczyć go magii ognia. Chciał pokazać mu sposób rzucania zaklęć przez rozkazy, jednak nie za bardzo mu to szło. Dał mu wtedy jego obecny artefakt — kostur lochów. Insernus szybko opanował magię ognia i skończywszy osiemnaście lat, udał się do klasztoru ognia. Był nowicjuszem przez cztery lata, w tym czasie jego dawny opiekun stał się arcymagiem ognia. Po roku zdobył swoją szatę maga ognia i oficjalnie nim już był. Tak minęło mu następnych parę lat, nim nie zaczął się interesować czymś, co było mu wcześniej zakazane — czarną magią Innym magom ognia nie podobały się ożywieńce, które stąpały po klasztorze. Opuścił więc klasztor, by uniknąć konfliktu z magami i wyruszył w stronę gór Dasso. Jego podróż była niezwykle długa i wyczerpująca, nim dotarł na miejsce. Wybrał jeden z wyższych szczytów gór Dasso. Całkowicie pokryty śniegiem. Stworzył tam wieżę, bardzo wysoką, oraz wytrzymałą. Żeby dostać się do wieży, trzeba pokonać wiele przeszkód, między innymi strome schody, po których trzeba się wspinać i ciągną się przez kilometr. Na każdym kroku widać szkielety, im wyżej, tym więcej. Samo pokonanie przeszkód nie wystarczy. Żeby wejść do wieży, trzeba rozwiązać wiele zagadek.